chapare

jaja mense , men eerste reisjes zijn dus een feit
i ben 2 weken geleden voor 3 dagen naar chapare gegaan, dat ligt dus in cochabamba
dat is dus in het amazonegebied min of meer en da was een van de mooiste dinge die da ik heb gezienoveral rond u heen woud bossen, vieze kleine insecte, en ook heel grote, die rond u kruipen die da ge nog nooit hebt gezien, vogels met snorren en 4 verschillende soorten vleermuizen
bomen groter dan het wtc, orchideen die 5 tot 6 meter lang zijn en bloemen met zodanig veel kleuren dat zelfs de regenboog er niet tegenop kaN
voor de rest heel veel aapjes, aapjes in de bomen, apjes op de rug en aapjes in de lucht, ja ik heb dus een wild aapje op mijn rug gehad, en het had genoeg van mij dus ging het mar naar yannick, en die aap, de echte aap, kon het niet laten om op de rug van yannick te kakken :)
voor de rest zijn er nog anderen die een wilde beer hebben gezien
enja, ook vlinders die groter zijn dan je hand met een mooie blauwe felle kleur
en ik maar zoeken naar panters en puma"s want die zouden daar dus moeten zitten maar ik heb niets gezien
en als je s"avonds in het zwembad zat zag je duizende vuurvliegjes en hoorde je de apen en de papegaaien rond jou, zo zalig
de rivier moest overgestoken worden met een soort van hangbrug die nogal zeer alternatief was en dus zeer lollig voor sommigen, voor sommigen iets minder
we zijn dan ook een halve dag naar cochabamba gegaan en die stad is duizend keer proberder en rustiger dan sta cruz, la belle tierra de mi corazon camba caracho
ook veel mooie gekleurde papagaaien gezien en duizenpoten die groter waren dan je fokyouvinger
dus met andere woorden, voor mij een ongeziene bron van rijkdom die ik nu dus in mijn geheugen heb opgeslagen voor als er nog is iets negatiefs wordt gezegd over het regenwoud, ik breek die mense af die daar nog iets negatiefs over zegen
je ziet daar ook op de weg 10tallen camiones rijden met tropische bomen want van daaruit is het makkelijk om die illegaal te verhandelen
jeeeej met dan aan de toffe regering van bolivia
naast de weg zie je huisjes die kleiner zijn dan mijn kamer helemaal opgebouwd uit palmbladeren en een schoorsteentje, niets meer
wel hartverscheurend hoor, maar zo cultureel, want daar een echt belgisch huis ebben zou een zeer belachelijk zicht zijn hoor

stefano serrate

stefano is dus mijn klein neefje hier van 5 jaar
het is een gewone jongen die hier heel veel kansen krijgt van zijn ouders
verbazend veel zelfs
hier som ik ze even op
1 hij gaat naar een school waar ze in het frnas opvoeden, dus die kleine jonen kan nu beter frans dan mij , binnen een paar jaar krijgt hij op die school ook nog engels aangeboden en dt is het een jonge die al drie talan beheerst voordat hij 12 jaar is
2 hij leert zwemmen bij een prive leraar, ontzetend duur dus, zeker voor deze ouders, en je moet weten dat er hier zo·n 75 % van de bevolking niet kan zwemmen, en zijn volgende zwemlessen worden door mij gegeven omdat de ouders niet genoeg geld meer hebben om dit te blijven betalen en ze willen het bij mij eens proberen
3 hij leert viool spelen, ook in ene muziekschool, en muziekinstrumenten sijn hier ook niet van het goedkoopste, en die leerkrachten proberen oko zoveel mogelijk geld eruit te kloppen, want dan moeten de jongeren kleren aanhebben die enkel van die muziekschool zijn en die moeten dus ook gekocht worden

dese 3 redenen zijn in Belgie niet zo speciaal, maar hier een comvinatie van deze drie is dus ontzettend duur en zeer uitzonderlijk

maar nu komt het ergste
deze jongen heeft een zware hartziekte waarvoor hij veel pillen moet pakken en die ontzettend duur sijn, dus dat sijn ook nog eens extra mosten
de vader zou graag nog een kind hebben maar het is gewoon niet mogelijk omdat ze het financieel niet aankunnen
en hier is geen systeem dat de kosten van de medicamenten worden terugbetaald

als hij voor zijn 15 niet zordt geoppereerd word dan sterft hij, maar nu is het probleem dat ze hen in amerika niet willen opereren omdat zijn ouders niet kapitaalkrachtig genoeg zijn en ze komen uit een te lage klasse om hem daar te willen helpen
de smeerlappen

en als je de ouders ziet, die werken zich beide te plette enkel voor hun zoon, want ze kunnen zichzelf geen extra·s veroorloven, ze hebben geen auto en ze hebben doodgewone kleren die hier nog geen 3 euro kosten
dus al hun geld gaat naar hun dierbaarste bezit
dit heeft een zodanige diepe indruk nagelaten op mij dat ik nooit zal vergeten, maar de ouders willen niet gaan bedelen bij de rest van de familie, er is zelfs een deel van de familie die dit verhaal niet kent van zijn hartziekte
dit is een verhaal van naasteliefde dat ik nog nooit heb gehoord

geduld

hier is alles zoals altijd eigenlijk heel goed, ik ben enkel vorige vrijdag voor mijn tweede keer al overvallen hier en dat ben ik een beetje beu aan het worden, deze keer weeral met een pistool, maar de eerste keer heb ik er een lap van de achterkant van de colt moeten incaseren maar deze keer niet, jeeej er is vooruitgang.
Misschien is het volgende keer is met een mes en niet met 2 tegen een en kan ik misschein is iets ondernemen
vorige week hadden we weer 2 dagen straatverbod en dat is ier echt belkachelijk, want ge zie nooit echt veel problemen als ge toch het straat opga, ma als ge dan op den tv s" avonds kijkt zie je hoeveel gewonden er zijn geweest enzo, maar dat zordt je hier wel gewoon.
En dat vind ik een probleem, je wordt hier alles gewoon
ik woirdt het hier gewoon dat de mensen winkelruiten inslagen en heel de winkel platbranden, ik ben het gewoon dat ja hier wordt overvallen, dat er een onthoofde hond in het midden van de straat ligt en dat er een auto in brand staat
je leert ermee omgaan en dat is in een zin wel goed maar in de andere helemaal niet
ik wil niet gewoon worden aan die armoede die hier elke dag heerst
die straatkinderen die elke dag halfdood langst de kant van de weg liggen met de goedkoopste lijm naast hun, kinderen en volwassenen zonder schoenen of zonder zich al een paar weken te hebben kunnen wassen, elke keer als je het ziet voel je iets raar, een soort van onmacht omat je er toch niets tegen kan inbrengen maar toch zil je het wel doen, maar hoe
en daarom ga ik misschien ene deel van mijn vakantie opgeven om met een project te werken dat jonge straatkinderen tussen 5 en 10 jaar die sneufproblemen hebben po de straat op te gaan pikken en er proberen op in te praten en ze nieuze klewren geven en een neiuwe start en deol in hun leven
ze hebben mij al gezegd dat dit echt ontzettend zwaar is mentaal, maar er moet toch iets te doen zijn aan die KUT toestand in dit land,
en dan zijn er nog de problemen tussen die indigenas en de rest (de Evo haters en de EVO lovers)
gisteren is er nog in een restaurant an gevecht geweest omdat daar een ex gouverneur van evo morales zat te eten en ene paar zotten zijn die beginnen af te slagen
en hier beginnen over het feit dat je voor of tegen evo morales bent is ook niet echt aan te raden want dan heb je de kans om vrienden rap te veranderen in vijanden.
maar dat zijn maar kleine problemen in vergelijkeing met de problemen die hier heersen voor de straatkinderen
en dan heb je hier nog de hypies die op de straat circuskunstjes doen voor geld maar er zijn er velen van die helemaal niet arm sijn maar het gewoon eens willen doen voor de kick
zo hebben we er al 2 ontmoet uit spanje die hier nu opzoek sijn naar een huis en die heel zuid amerika rondtrekken en in de dag jongeleren voor geld
want hier is het mogelijk om met 5 bol een kleine maaltijd te hebben
dus als je je best doet kan je hier wel elke dag eten
maar toch, het is gene vette
en dan is er nog een verhaal maar dat zal ik in een ander blog zetten omdat het zo een diepe indruk op mij heeft achtergelaten dat ik dit nooit in men leven zal vergeten